نابسامانی در حضورهای جهانی سینمای ایران، رزومه سازی می نمایند - وبلاگ تام فورد

به گزارش وبلاگ تام فورد، خبرنگاران-گروه هنر-زهرا منصوری: سینما در طول عمر خود به سرعت در بسیاری از کشور های دنیا فراگیر و به یک صنعت درآمدزا تبدیل شد و از سوی دیگر فرصت دیده شدن را در اختیار هنرمندان قرار داد و البته این هنر-صنعت در ایران هم نقش و صندلی مهمی دارد. به همین منظور در طول سال شاهد تعداد زیادی آثار فراوری شده سینمایی هستیم که چه در قالب مستند، داستانی، کوتاه، بلند و حتی انیمیشن مخاطبان ویژه و خاص خود را جذب می نمایند و به همین نسبت نیز شاهد بروز و ظهور جشنواره های مختلف دنیای و داخلی هستیم تا این آثار به در آنجا به نمایش در بیایند و ارزیابی شوند.

دیده شدن یک اثر هنری در محافل تخصصی می تواند ارزشمند تلقی شود، اما گاهی این فراوانی جشنواره ها و جوایزشان فیلمساز را به سمت کمیت گرایی می برد و بحث کیفیت به کناری رانده خواهد شد و البته دریافت جوایز از جشنواره های خارجی که صندلی معتبر و مناسبی ندارند ممکن است صاحب اثر را از لحاظ شناخت کیفی فیلمش دچار سوءتفاهم کند و همچنین باعث شود مساله پخش بین المللی حرفه ای در سینما دچار آسیب و پخش نماینده های معتبر و حرفه ای کارشان دچار اختلال شود.

حجت الله ایوبی رییس سازمان سینمایی چندی پیش در برنامه ای تعداد جوایز سینمای ایران در جهان را اعلام و اظهار کرد که طی یک سال گذشته به ازای هر روز، سینمای ایران توانسته در یک جشنواه جهانی جوایزی را از آن خود کند و نام ایران را بر سر زبان ها بیاورد.

حتما این اتفاق، مساله مهمی است و نمی توان از آن چشم پوشی کرد. به ویژه در شرایط سیاسی که نام ایران توسط کشورهای فرصت و قدرت طلب و سلطه جو در اخبار دروغ و جهت دار مطرح می شود، این فرصت مغتنم است تا سایر کشورها را به وسیله سینما با فرهنگ غنی ایرانی اسلامی آشنا کنیم، اما به هر حال باید با آگاهی به آمار نگاه کنیم و کیفیت آنها را نیز هم مدیران سینمایی و هم سینماگران لحاظ نمایند تا خودشان از جهت کیفیت غافل نمانند.

در حقیقت ماهیت تعدادی از این جشنواره های خارجی که این روزها خبر حضور فیلم های ایرانی در آنها شنیده می شود و بعدا هم گفته می شود تعدادی از جوایز این رویدادهای سینمایی به آثار ایرانی اختصاص یافته، احتیاج به آنالیز دارد و باید تعیین شود اعتبار هنری و جهانی آنها در چه حدی است. گاه دیده می شود یک هفته فیلم را به عنوان جشنواره بین المللی معرفی می نمایند و یا جوایزی عنوان می شود که بعضا در آنالیز مجدد متوجه می شویم وجود خارجی ندارند و یا در اعلام نام آنها اشتباهاتی اجرا شده است.

همچنین برخی از فیلم های داخلی را دیده ایم که در سینمای ما هم از نظر منتقدان و هم مردم کیفیت لازم و نشانه های سینمایی را ندارند اما در اخبار مختلف می بینیم که در چند جشنواره خارجی جوایزی را دریافت نموده اند که یا تنها لوگوی جشنواره برای قرار دریافت زیر پوستر فیلم به درد فیلمساز می خورد و یا وی با تعداد مختلفی از این نشان ها کوشش می نماید تابعیت کشور دیگری را دریافت کند.

در این گزارش در این باره با محمدتقی فهیم منتقد، کیوان کثیریان منتقد، مرجان علیزاده پخش نماینده بین المللی و نگین موسوی مدیر بخش بین الملل شرکت پخش فیلمیران به تبادل نظر نشستیم.

محمدتقی فهیم منتقد سینما در تبادل نظر با وبلاگ تام فورد درباره حضور فیلم های ایرانی در جشنواره خارجی گفت: حضور در جشنواره های خارجی سال ها است که محل مناقشه شده و به نوعی سینمای ما گرفتار آن شده است. اگر قرار باشد یک آنالیز اجمالی داشته باشیم متوجه می شویم که حدود 10 جشنواره معتبر در سطح جهان وجود دارد که در سطح A و B قرار دارند، اما حضور در جشنواره های خارجی برای فیلمسازان ما کعبه آمال شده است. به هر حال مانند کشور ما که حدود 40 جشنواره سینمایی داریم که از میان آنها 3 جشنواره اعتبار دارند جشنواره های خارجی نیز به همین نحو هستند. حال باید دید که تاثیر این جشنواره ها بر فرایند رشد فیلمسازی در ایران چیست.

وی اضافه نمود: جدای از این مسایل باید به این باور برسیم که سینمایی قدرتمند می شود که دارای مخاطب باشد و از تعداد بالایی سالن های سینمایی برخوردار باشد. سینمایی جهانی می شود که بومی هم باشد و در کشور خود هم مورد پسند قرار بگیرد. وقتی فیلم ها در کشور خود مورد اقبال قرار نمی گیرند و مردم از آنها استقبال نمی نمایند، چگونه می توانند در جشنواره های خارجی پیروز باشند؟

این نویسنده و منتقد با اشاره به اینکه ما مدت زیادی است که درگیر این مساله جشنواره زدگی هستیم، بیان نمود: البته روی صحبت من مدیران سینمایی است. به هر حال فیلمساز به دنبال دیده شدن است اما بحث بر سر مدیریت این جریان است، برای مثال ما می بینیم که فیلمسازان ما به جای اینکه به این فکر نمایند که در کشور خودمان سینمایی پرمخاطب داشته باشیم، مدام در این فکر هستند که فیلم های خود را به خارج از کشور بفرستند.

فهیم افزود: مدیران ما در پست های مدیریتی مدام آمار می دهند و می گویند در جشنواره های جهانی چندین جایزه گرفتیم اما باید ببینیم که این جوایز چه تاثیری بر جریان فیلمسازی ما داشته است. البته با نگاهی اجمالی متوجه می شویم که اگر تاثیری هم داشته اند تاثیر منفی بوده و کمکی به داشتن سینمای قدرتمند ننموده است. به هر حال فیلمساز باید به ارایه اثری بپردازد که مردم پسند باشند و از المان هایی استفاده کند که در داخل کشور مورد پذیرش قرار گیرد. کشورهایی مانند هندوستان، چین و ژاپن زمانی صاحب سینمای قدرتمند شدند که دارای فیلمسازی بومی شدند، اما ما در حال حاضر در صندلیی هستیم که اگر همه جوایز را روی هم بگذاریم باز هم متوجه می شویم که همه آنها اعتبار چندانی برای ما به همراه نخواهد داشت.

وی با تاکید بر اینکه لازم است که نوع ارسال آثار ساماندهی شوند، مطرح کرد: برای مثال ما تعدادی فیلمساز داریم که جزو سردمداران رفتن به جشنواره های خارجی هستند. اگر سازماندهی مناسبی صورت گیرد و شبکه ارسال آثار به جشنواره های خارجی درست باشد شاهد این نابسامانی نخواهیم بود. در حال حاضر ارسال آثار به جشنواره خارجی تبدیل به یک فرهنگ در فیلمسازی ما شده است و برخی از افراد فیلم خود را به صورتی می سازند که در جشنواره های خارجی مورد پسند قرار بگیرد. نکته دیگر این است که جریان رسانه ما تسلطی بر این اوضاع ندارد و تحت تاثیر این موضوعات قرار می گیرد بدون آنکه ببیند اساس و پایه این موضوعات چیست. در درجه اول باید در مدیریت فرهنگی کشور فکری به حال جشنواره زدگی و معرفی کردن جریان سینمای جشنواره ای کرد و بدانیم که چطور می توانیم به آن تسلط پیدا کنیم. با این اوصاف در این شرایط نمی شود فیلمساز را مورد نکوهش قرار داد زیرا کسب چنین جوایزی به آنها انگیزه و امید می دهد به خصوص در فیلم های کوتاه و مستند که محل توزیع آنها قابل دفاع نیست.

این منتقد مطرح کرد: نکته دیگر این است که توازنی بین فیلم های ساخته شده و تعداد کارگردانان وجود ندارد. ما در حال حاضر می بینیم که 100 فیلم بلند در طول سال ساخته می شود در حالی که ما بیش از 500 کارگردان و نزدیک به 1500 فیلمساز کوتاه داریم، این یک مساله است که باید فکری برای آن کرد.

وی در انتها گفت: کسب جوایز خارجی در برخی از صنف ها یک امتیاز محسوب می شود بر همین اساس اگر قرار است برای مثال کسی عضو صنف مستندسازان شود یکی از شرایط این است که در جشنواره های خارجی جایزه به دست بیاورید. چندی پیش و در زمانی که هنوز بخش ملی جشنواره فیلم فجر از بخش بین الملل آن جدا نشده بود یکی از آثار من پیروز به کسب سیمرغ بخش مستند شد اما هنگامی که می خواستم عضو صنف مستندسازان شوم در فرم آن ذکر شده بود که آیا پیروز به کسب جایزه خارجی شده اید؟ به همین ترتیب من نتواستم عضو صنف مستندسازان شوم. می خواهم بگویم در داخل کشور ارزش و اعتبار یک جایزه سطح پایین خارجی بالاتر از جشنواره معتبر داخلی است.

کیوان کثیریان از منتقدان سینما نیز در تبادل نظر با وبلاگ تام فورد و درباره موضوع مورد بحث، بخشی از این موضوع را ناشی از کم اطلاعی رسانه ها دانست و گفت: به طور کلی جشنواره های زیادی در سطح جهان برگزار می شوند اما همه آنها دارای اعتبار نیستند ولی وقتی چنین خبرهایی از سوی روابط عمومی های آثار برای رسانه ها ارسال می شوند وظیفه رسانه ها است که آنها را آنالیز و تحلیل نمایند و هر خبری را منتشر ننمایند.

وی اضافه نمود: گاهی اوقات مدیران سینمایی آماری از جوایزی که کسب شده ارایه می دهند اما من فکر می کنم اشکالی به این موضوع نیست چون آنها برای اثبات کارکرد درستشان باید چنین کارهایی بنمایند اما رسانه ها به عنوان کارشناسان این حوزه باید به تحلیل این موضوع بپردازند و ببینند که آن جشنواره ها در چه سطحی هستند.

کثیریان مطرح کرد: برخی از جشنواره ها حتی حقیقی نیستند، بنابراین باید دید که آیا این جشنواره ها به راستی برگزار می شوند یا نه. نکته دیگری که باید به آن اشاره نمود این است که این روزها بسیاری از فیلم ها روابط عمومی دارند و در اخبار اعلام می نمایند که مثلا فیلمی سی و دومین حضور بین المللی خود را تجربه می نماید اما باید دید که آن جشنواره ها در چه سطحی قرار دارند. می دانیم که بسیاری از جشنواره ها حتی درجه 4 هم نیستند اما این موضوع باعث رزومه سازی برای صاحبان آثار است.

عضو انجمن نویسندگان و منتقدان سینما مطرح کرد: در کشور خودمان هم این اتفاق زیاد می افتد برای مثال با وجود اینکه می دانیم برخی از جشنواره ها اعتبار چندانی ندارند اما برگزارنمایندگان آنها چند مهمان خارجی دعوت می نمایند و به آنها جایزه می دهند تا بگویند بین المللی هستند. چنین اتفاقاتی در خارج از ایران هم می افتد و گاهی می بینیم که بسیاری از جشنواره ها تنها در سطح محلی برگزار می شوند و حال جوایز آنها برای ما افتخار جهانی محسوب می شود.

کثیریان با اشاره به اینکه نحوه حضور در برخی رویدادهای سینمایی خارجی بسیار سهل است، بیان نمود: برخی از جشنواره های خارجی به این صورت است که می توان یک نسخه از فیلم به سایت آنها فرستاد و در آن حضور پیدا کرد و جایزه برد و اصلا احتیاجی به ارسال دی وی دی فیلم هم وجود ندارند. چنین جشنواره های فاقد اعتبار هستند و تنها باعث می شوند عنوان حضور بین المللی روی آن فیلم نهاده شود. به هرحال یک فیلمساز به دنبال مطرح شدن است و این اتفاقات می تواند موقعیت های آنها را تثبیت کند. این را هم بگویم که ما کمیت گرا شده ایم و زیاد به کیفیت جشنواره ها کاری نداریم.

وی در انتها گفت: با این حال برخی از جشنواره ها کیفیت و اعتبار لازم را دارند و قابل دفاع هستند.

مرجان علیزاده پخش نماینده آثار سینمایی درباره همین موضوع در تبادل نظر با وبلاگ تام فورد گفت: ما شاهد ارائه یکسری آمار هستیم که این موضوع را بیان می نماید که سینمای ایران هر روز یک جایزه از جشنواره های بین المللی دریافت می نماید که این موضوع این سوال را در ذهن ایجاد می نماید که آیا این اخبار درست هستند یا خیر. من به عنوان فردی که 10 سال است در این حرفه هستم و در این زمینه فعالیت دارم تنها 16 جشنواره جهان را دارای ارزش و اعتبار برای پخش نماینده، تهیه نماینده و کارگردان می دانم. از نظر من برای مثال جایزه دریافت از جشنواره سفارت بلغارستان مثل خاله بازی های سیاسی و فرهنگی است که اعتباری برای کارگردان، تهیه نماینده و پخش نماینده ندارد.

وی اضافه نمود: به طور کلی باید پرسید منظور ما از حضور بین المللی چیست. متاسفانه برخی کارگردان ها و تهیه نمایندگان ایرانی حضور بین المللی را یک افتخار و در حد دادن خبر به چند خبرگزاری و روزنامه می دانند و با این کار برای فروش فیلم شان در ایران خبرسازی می نمایند در حالی که این امر اشتباه است و همچنین باعث غلط فهمیدن مساله بین الملل می شود و توقع بیجا از پخش نماینده بین المللی را ایجاد می نماید.

علیزاده مطرح کرد: کارگردانان و تهیه نمایندگان ایرانی فکر می نمایند ملاک یک پخش نماینده خوب این است که فیلم آنها را به 30، 40 فستیوال خارجی بفرستد و از آنها 10 جایزه کسب کند. از این افرادی که هر ساله تعداد آنها بیشتر و بیشتر می شود باید پرسید که کدام یک از این جوایز و جشنواره ها برای شما اعتبار به همراه داشته است و باعث شده شما پروژه بعدی تان را به صورت بین الملل فراوری کنید. اگر حضور بین الملل افتخار و مهم باشد باید منجر به اتفاقات بین المللی شود بنابراین چه ارزشی دارد که حضور بین الملل تنها منجر به دادن چند خبر در روزنامه ها و خبرگزاری ها شود؛ موضوعی که چندی بعد از یاد می رود.

این پخش نماینده مطرح کرد: در ایران صاحبان فیلم به غلط تصور می نمایند که پخش نماینده مانند اداره پست باید آثار آنها را همین طور به جشنواره ها بفرستد اما برای منی که چند سال در این حرفه هستم ایده آل این است که برای مثال در 12 جشنواره مهم جهان حضور داشته باشم که با آن حضور برای فیلم اعتبار کسب کنم و باعث دیده شدن و مطرح شدن کارگردان و تهیه نماینده در سطح بین الملل شوم مثل اتفاقاتی که برای کارگردان های بین المللی می افتد و برخی از آنها در سطح بین الملل معروف شدند نه کارگردانانی که تنها چند خبر از آنها منتشر می شود و سپس فیلم و خودشان حذف می شوند و تنها چیزی که برای آنها باقی می ماند دعوت شدن به محافل مختلف و تعریف و تمجید از سوی دوستانشان است؛ دوستانی که خودشان شکست خورده اند و در سطح بین الملل معرفی نشده اند.

وی بیان نمود: اگر از نظر حرفه ای در نظر بگیریم متوجه می شویم که تنها 15 تا 16 جشنواره مهم و معتبر در سطح جهان وجود دارد که حضور در آنها می تواند اعتبار به همراه داشته باشد. در سایتی به نام سایت فیاپ می توان گریدبندی جشنواره ها را دید. ما چند جشنواره سطح A، B و C داریم که متاسفانه در ایران جشنواره های B و C به عنوان جشنواره سطح A شناخته می شوند. مثل جشنواره پوسان؛ پوسان یک جشنواره مهم آسیایی است اما یک جشنواره مهم جهانی نیست مانند بسیاری از جشنواره های دیگر که اعتباری در جهان ندارند اما در ایران به غلط به دلیل اینکه یک کارگردان در آن فیلم های زیادی داشته و به تبلیغ آنها پرداخته است، اعتبار کاذب به دست آورده است و متاسفانه به هیچ نحوی نمی توان این اعتبار دروغین را از ذهن کارگردانان و تهیه نمایندگان پاک کرد البته به نظر من برخی از آنها خودشان می خواهند که این مقوله از ذهن شان پاک نشود زیرا آنها به حضور بین المللی به صورت حرفه ای نگاه نمی نمایند و اصلا برایشان مهم نیست که چرا می خواهند فیلم شان در سطح بین الملل حضور داشته باشد. به نظر من آنها بیشتر به این موضوع مانند یک سفر توریستی تفریحی نگاه می نمایند و با خود می گویند جشنواره ای که ما را دعوت نکند به درد نمی خورد و دیگر نمی گویند که آن جشنواره یک جشنواره الف است. فکر می نمایند با رفتن به جشنواره تنها قرار است خوش بگذرانند و هر پخش نماینده ای که این کار را برایشان انجام دهد پخش نماینده خوبی است و هر کس که این کار را انجام ندهد پخش نماینده بدی است.

علیزاده با اشاره به مولفه های اعتبار یک جشنواره گفت: معمولا اعتبار یک جشنواره از فیلم هایی که در آن به نمایش در می آید، داوران، هیات انتخاب، کسانی که به صورت افتخاری در آن حضور پیدا می نمایند روزنامه ها و مجلاتی که برای پوشش اخبار آنها در محل حضور پیدا می نمایند، مارکت، بازار و ورک شاپ هایی که در حاشیه آن برگزار می شود و مدرس آنها تعیین می شود. منظورم از مهمانان تنها سلبریتی ها نیستند که البته آنها هم مهم هستند اما منظورم مدیران جشنواره های دیگر و خریدارانی هستند که از سوی آن جشنواره برای دیدن فیلم ها و ارزیابی جشنواره دعوت می شود.

وی با اشاره به اینکه جشنواره های ایرانی مانند فیلم فجر، سینما حقیقت و جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران صندلیی در سطح جهان ندارند، گفت: این جشنواره ها صندلی بین المللی عجیب و غریبی ندارند و اصلا به عنوان جشنواره بین المللی شناخته نمی شوند و بیشتر به عنوان یک فستیوال محلی شناخته می شوند چون خیلی از استانداردهای لازم در آنها رعایت نمی شود البته برگزارنمایندگان سعی می نمایند که این اتفاق بیفتد اما در نهایت این اتفاق رخ نمی دهد. برای مثال جشنواره فیلم فجر اصلا یک جشنواره بین المللی نیست.

علیزاده با اشاره به وظایف پخش نماینده مطرح کرد: یک پخش نماینده وظیفه ندارد یک فیلم را به صد جشنواره بفرستد. وقتی یک شخص فیلم خود را به پخش نماینده می دهد باید این توقع را داشته باشد که فیلمش بسیار حرفه ای پخش شود نه اینکه مثل اداره پست به همه جا فرستاده شود و برای آن فرد بازخورد به همراه داشته باشد زیرا در غیر این صورت مقوله بین الملل به قهقرا کشیده می شود مثل قضیه ای که در کشور ما رخ داده و پخش خارجی به یک چشم و هم چشمی تبدیل شده است. این روزها آدم هایی به کار پخش می آیند که نمی دانند مقوله پخش چیست و فکر می نمایند اگر تنها چند نفر آنها را در جشنواره های خارجی بشناسند آنها به خوبی کار پخش را می دانند در حالی که اینطور نیست. این افراد باید سال های سال در این حرفه کار نمایند، فیلم و سینما را بشناسند و برای به نتیجه رساندن یک فیلم زحمت زیادی بکشند. آن پخش نماینده باید بداند که فیلم او جواب می دهد. متاسفانه عقیده ای در ایران به وجود آمده که برخی فکر می نماید اگر فیلم آنها در سطح بین الملل پیروز نشود پخش نماینده خوبی نداشته است.

وی در انتها گفت: ذکر این نکته هم مهم است که پیروز شدن و نشدن یک فیلم در عرصه بین الملل موید خوب و یا بد بودن آن فیلم نیست. باید بدانیم مقوله بین الملل مسائل خود را دارد، استقبال و جایزه دریافت در جشنواره فیلم فجر باعث پیروزیت آن فیلم در جشنواره های سطح الف جهان نمی شود. قرار نیست فیلمی که در جشنواره فیلم فجر به عنوان پدیده شناخته می شود در جشنواره های بین المللی هم پیروز باشد.

نگین موسوی مدیر بخش بین الملل موسسه فیلمیران در تبادل نظر با وبلاگ تام فورد درباره حضور فیلم های ایرانی در جشنواره های خارجی و همچنین سطح کیفی این جشنواره ها گفت: به طور کلی جشنواره ها درجه بندی دارند و به درجه A،B و C تقسیم می شوند. جشنواره های سطح A مانند ونیز، برلین، کن، لوکارنو و ... اعتبار زیادی دارند که حتی حضور فیلم های ایرانی در هر بخش از آن، اگرچه جایزه ای هم نگیرند باعث افتخار است زیرا فیلمسازان عظیم و مطرح جهان در آنها حضور دارند. جشنواره های سطح B و گاه C هم جشنواره های خوبی هستند و حضور در آنها خوب است و باعث شناساندن سینمای ما به جهان می شود، اما آنچه که این روزها رخ داده، این است که مدام هر فیلمی به هر جشنواره ای می رود در حالی که برخی از این جشنواره ها اصولاً جشنواره نیستند بلکه هفته فیلم های ایرانی هستند که یا به جشنواره تغییر نام داده اند یا صاحب اثر به خاطر کمبود آگاهی با این عنوان خبررسانی می نماید. حتی دیده شده گاهی جشنواره ای به نام جشنواره فیلم های ایرانی برگزار شده در حالی که هیات داوران هم نداشته اند. در حال حاضر چند جشنواره خوب فیلم های ایرانی داریم. برای مثال جشنواره فیلم های ایرانی در تورنتو، استرالیا و پراگ نمونه هایی از جشنواره های ایرانی هستند که هر فیلم ایرانی به صرف ایرانی بودنش در بخش مسابقه آن پذیرفته نمی شود و حتی به وسیله رایزن فرهنگی هم برگزار نمی شود.

موسوی اضافه نمود: آنچه که جای تعجب دارد این است که برخی با ارسال فیلم هایشان به این جشنواره های ساختگی که اعتباری هم ندارند، تنها رزومه سازی می نمایند. جشنواره های این چنینی تنها می خواهند ارتباط خود را با یکسری افراد در داخل کشور حفظ نمایند و هیچ نشان و یادبودی هم به عنوان جایزه ندارند. برخی از فیلمسازان نیز تنها به قصد اینکه به کشور دیگری سفر نمایند حاضرند در هر به اصطلاح جشنواره ای شرکت نمایند.

وی مطرح کرد: با این وجود نمی توانیم بگوییم که این تعداد از جشنواره ها تنها برای آمارسازی است، اما باید بگویم که در این میان بوده اند کسانیکه برای مطرح کردن نام خود اطلاع رسانی نموده اند که در فلان جشنواره ای که خودشان جزو هیات داوران آن بوده اند برنده شده اند و از دست یکی از کارگردانان معتبر جهان هم جایزه ای دریافت نموده اند ولی پس از پیگیری های صورت گرفته تعیین شده که کلا جشنواره ای وجود نداشته است.

وی اضافه نمود: نکته قابل توجه در پخش بین الملل این است که پخش نماینده باید اطلاعات کافی نسبت به جشنواره ها داشته باشد و به همان نسبت هم اطلاعات سینمایی بالایی داشته باشد تا بتواند تشخیص دهد فیلم اساساً عناصر لازم برای حضور در عرصه بین المللی را دارد یا خیر و اگر چنانچه مناسب شرکت در جشنواره ها است، مناسب کدام جشنواره ها است و می تواند آنجا پیروز باشد.

موسوی در انتها گفت: پخش نماینده باید بداند برای چه فیلمی سرمایه گذاری می نماید و آیا سرمایه او بازمی شود یا نه؟ کار پخش نماینده فقط ارسال فیلم به جشنواره ها نیست بلکه بحث فروش رایت فیلم از عمده ترین مسئولیت های پخش نماینده است. چنانچه مسئولان بتوانند از مدیران و پخش نماینده های معتبر و متبحری که سال ها تجربه در این زمینه دارند استفاده نمایند و همایش، ورکشاپ یا هر برنامه ای از این دست را برای اطلاع رسانی به کارگردانان، تهیه نماینده ها و اصولا صاحبان فیلم ها برگزار نمایند، فیلمسازان با آگاهی بیشتر نسبت به مقوله پخش بین الملل اقدام می نمایند.